Daar is ze dan! Vrijdag mocht ik haar ophalen bij de fokker: mijn lieve kleine hulphond in wording. Het ophalen ging heel soepel. Ze vond de autorit helemaal prima!
Thuis moest ze natuurlijk erg wennen. Dag 1 at en dronk ze ook amper. Gelukkig doet ze dat nu wel goed. Ik heb haar Elvi genoemd. Vernoemd naar Elvis Presley, uiteraard.
De bench was even wennen, maar ook dat gaat nu best aardig. Soms heeft ze nog paniekmomentjes in de bench, maar terwijl ik dit schrijf ligt ze uitgeteld in een diepe slaap in de bench.
De zindelijkheidstraining is pittig. Dag 1 ging het erg goed, maar achteraf gezien was dat ook vooral omdat er niks qua voeding of vocht in ging, en ze dus ook niet zo vaak hoefde. Gisteren en vandaag heeft ze wel wat ongelukjes gehad, maar ja. Ze blijft ook een pup die het nog moet leren! Al met al gaat het best wel goed. Ik ben trots op hoe ze het doet!
Buiten is het natuurlijk ook allemaal heel spannend. In de draagzak vindt ze het fijn, gelukkig. Aan de lijn lopen vindt ze maar niks, maar gaat wel steeds iets beter. Het liefst loopt ze tussen mijn voeten, maar dat is echt verre van praktisch, haha. Dat doet ze wel langzaamaan iets beter. Ze heeft al kennis gemaakt met langsrijdende auto's, fietsers, scooters én enkele voorbijrazende treinen!
De katten vinden haar wel spannend. Ze is soms iets te enthousiast in haar benadering naar de katten toe, en dan krijgt ze een blaas als reactie. Het heeft tijd nodig, dat weet ik wel...
Elvi brengt nu al zoveel vreugde en liefde in huis. Ook merk ik op dat ik niet meer 24/7 zit met eetstoornisgedachten. Alle aandacht moet nu naar Elvi, waardoor de eetstoornis vaker wat meer een achtergrondplekje krijgt. Heel bizar om dat te merken!
Dinsdag heb ik de eerste training. Spannend! Elvi kijkt nu totaal niet om naar beloninkjes, dus daar maak ik me stiekem wel een beetje zorgen om. Ik had haar graag nu al wat commando's willen leren, maar dat gaat lastig zonder beloning... We gaan het zien!